Column

Bij de bovenstaande zin begin je meteen te denken wat zou dit betekenen, lees snel verder, dan wordt alles duidelijk. In 2008 kreeg ik iemand van het nieuw uit te brengen Niedorper Weekblad op bezoek met de vraag om vanaf 2009 regelmatig een Column te schrijven in het Niedorper Weekblad. De uitnodiging nam ik aan en ik heb in de loop der jaren vele Columns geschreven over een groot aantal onderwerpen. Door mijn belevenissen onderweg heb ik altijd wel iets te vertellen. Vanaf 2016 zult u mij echter moeten missen in deze kolom, want mede door de drukke werkzaamheden voor de Nieuwspagina, heb ik in het voorjaar van 2015 besloten, dat ik vandaag de laatste Column zou schrijven voor dit weekblad. Ik heb het altijd met veel plezier gedaan, maar geef nu weer de ruimte aan iemand anders, die zijn belevenissen kwijt wil in deze rubriek. De Column over het groeten en zwaaien heeft de meeste reacties opgeleverd en het heeft duidelijk gewerkt, want de mensen blijven nog steeds veel groeten en zwaaien onderweg. De belevenissen van ondergetekende blijven natuurlijk te volgen op de druk bezochte Nieuwspagina, die door het winnen van de Rabo-Startersprijs aan het begin van dit jaar een enorme groei heeft doorgemaakt en daardoor meer dan een volledige baan is geworden, waar ik alle dagen veel plezier aan beleef. Elke dag is het een verrassing wat ik dan weer ga beleven en waar ik terecht kom. Ik groet u en wellicht komen wij elkaar onderweg nog wel eens tegen.

Er zijn soms feestjes, waar leuke gesprekken ontstaan en daaruit soms plannen worden geboren, die verder worden uitgewerkt. Dit gebeurde ook een kleine twee maanden geleden. Toen stonden twee medewerkers van de Floralia in Nieuwe Niedorp en twee medewerkers van het Bloemencorso in Winkel samen te praten over de bloemenevenementen. Vanuit Nieuwe Niedorp wordt door mensen soms de wens uitgesproken, om eens mee te rijden met het Bloemencorso. In het gesprek werd duidelijk, dat dit een grote uitdaging is voor een aantal groepen uit Nieuwe Niedorp, om naast het maken van een werkstuk in Nieuwe Niedorp, ook een keer een wagen op de weg te zetten in Winkel. In de loop van de avond, ontstonden er concrete plannen vanuit de Floraliabouwers. Ondergetekende daagde de heren uit, om het plan door te zetten, want in 2016 viert het Bloemencorso in Winkel haar 110 jarig bestaan en wat zou er nu mooier zijn, dan één of twee wagens vanuit Nieuwe Niedorp mee te laten rijden, dit zou een geweldig cadeau zijn voor het jubilerende bloemenevenement. Even voor de duidelijkheid, er worden ook gewoon werkstukken gemaakt in Nieuwe Niedorp door de groepen, dus dit evenement gaat er geen last van ondervinden. Deze week werd duidelijk, dat de eerste bespreking met een aantal floraliagroepen binnenkort gaat plaatsvinden. Hoe het zich allemaal gaat ontwikkelen zullen wij natuurlijk op de voet gaan volgen, want zondag 25 september 2016 kan zomaar een grote dag van verbroedering worden van de beide dorpen, als de wagens door het dorp rijden. Wie gaat de uitdaging aan? Wij wachten het rustig af. Waar een gesprek op een gezellig feestje al toe kan leiden?

Spreek tien verschillende mensen aan en vraag waaraan men denkt bij het woord kermis. Er zullen uiteenlopende antwoorden naar voren komen. Zo zou de ene persoon het bijvoorbeeld over de attracties kunnen hebben en een andere over de festiviteiten in het plaatselijke café. Weer een ander komt met het traditionele katknuppelen. Zo beleeft iedereen het dorpsfeest op zijn of haar eigen manier. In de loop der jaren zijn er veel dingen veranderd. Neem nu bijvoorbeeld de Winkeler kermis. In het verleden was het feest in drie horecagelegenheden in het dorp, tegenwoordig is er nog maar eentje over, maar het feest is er niet minder om. Wel komt het soms iets later op gang, omdat dat tegenwoordig “in is”. In het verleden wist je niet hoe snel je op de kermis moest zijn, om vooral niets te missen. Je werkte in de zomermaanden extra hard, om dan flink uit te pakken tijdens het jaarlijkse feest. Je zorgde natuurlijk dat je niet rond die tijd op vakantie was, want dat kon natuurlijk niet. Ook de kermisborrels die tegenwoordig worden gehouden zijn overgewaaid uit andere dorpen, want drinken deed je in het café. Wellicht zult u nu denken wat een weemoed naar het verleden, maar niets is minder waar, want ook tijdens het “moderne” kermisvieren kunt je nog volop genieten. Natuurlijk wordt er ook altijd even een rondje langs de attracties gemaakt, daar zijn ook veranderingen te zien, denk daarbij aan het verdwenen orgel bij de zweef. De komende jaren zal ondergetekende het jaarlijkse feestje blijven bezoeken, want die gezelligheid kan ik slecht missen.

U heeft ze waarschijnlijk wel zien gaan de afgelopen weken. De sportieve lopers en fietsers, die hun trainingsrondjes maken. In de maanden mei en juni neemt het aantal toe, naarmate de avonden langer worden en de datum van de Triathlon in Nieuwe Niedorp dichterbij komt, is het gewoon druk onderweg. Het evenement in Nieuwe Niedorp is ooit gestart met sport(st)ers aan de start, die alle onderdelen (zwemmen, fietsen en lopen) zelf moesten doen. Na verloop van jaren liep het aantal deelnemers terug en werd er gezocht naar een oplossing, om het voor zowel sporters en publiek aantrekkelijk te houden. De oplossing werd gevonden, er mochten vanaf dat moment ook trio’s starten, waarbij elke persoon van het trio een onderdeel voor zijn of haar rekening nam. Dit werd een groot succes en trok ook steeds meer publiek naar het evenement. Wist u trouwens dat het evenement uit vijf onderdelen bestaat. In het begin van het jaar is er namelijk al een eerste hindernis te nemen, namelijk het inschrijven. Door de grote populariteit van de Nierupper Triathlon, is het altijd van belang, om je snel in te schrijven. Tegenwoordig is dat op een schappelijke tijd, maar in het verleden gebeurde dit in de nacht, wat zelfs een keer tot het plat leggen van het computersysteem heeft geleid. Na de inschrijving kan het trainen beginnen en volgen op de dag zelf de drie sportieve onderdelen. Maar het mooiste onderdeel is natuurlijk het napraten en gezellig nazitten in de feesttent, voorheen in café De Roode Eenhoorn. U heeft het wel begrepen natuurlijk. Woensdag 1 juli staat bij heel veel mensen met een groot kruis in de agenda en misschien The Day After ook wel. Alle deelnemers en deelneemsters veel succes bij deze editie!

Bij het lezen van de bovenstaande naam hebben veel mensen een beeld. Er zijn ook personen, die denken “waar gaat dit over”? “De Pijp” is voor de oudere generatie in Winkel zeker een begrip. De kruising Bosstraat met de Dorpsstraat heet al jaren “De Pijp”. Waar komt de naam vandaan? In het verleden liep er een sloot door Winkel, ter hoogte van de Bosstraat werd het water door een grote pijp geloodst onder de karakteristieke stenen brug, of was het de pijp die was aangebracht naast de brug, die de jeugd gebruikte als alternatief pad. De brug en de pijp zijn in de jaren zeventig verdwenen tijdens de verkaveling, toen werd ook de voorsloot gedempt. De plek bleef na die tijd nog altijd dezelfde naam dragen. Het was het vertrekpunt van de voetbalploegen van Winkel, die daar samen kwamen en met de busjes van de firma Schreur naar de uitwedstrijden gingen en bij terugkomst werd er dan even een visje gekocht door de begeleiders bij “het Bakboetje”, op de parkeerplaats. Ook kwamen de bussen van de firma Peereboom daar voorrijden tijdens een schoolreisje van obs De Zwerm, waar steevast op de terugweg onder de banken werd gedoken, om verwarring onder de ouders te zaaien. Maar ook de brommer rijdende jeugd was er altijd te vinden. Het bekende grote ANWB-verkeersbord werd regelmatig gebruikt als klimpaal, maar daar stak de plaatselijke veldwachter dan een stokje voor en de persoon in kwestie, werd dan met een reprimande naar huis gestuurd. Ook veel verliefde stelletjes spraken er af. In de tijd dat het Postkantoor en het Politiebureau in het huidige Parfumflessenmuseum waren gevestigd, wist de jeugd “De Pijp” ook goed te vinden. Met ongeveer dertig jongeren werden er elke dag uren doorgebracht met kletsen en showen van de (opgevoerde) brommers. Bij Corsogroepen is dit punt ook heel belangrijk, daar staan de meeste mensen en dan wordt er extra uitgepakt tijdens de optocht. Kortom een plek met een lange geschiedenis. Wellicht een idee, om hier eens een bord met de naam “De Pijp” op te hangen, om ook de nieuwe generatie kennis te laten maken met deze bijzondere plek in Winkel.

Wij gaan terug naar woensdag 7 januari 2015. De dag begon als veel andere dagen en verliep zonder veel bijzondere gebeurtenissen. De hele dag werd er gewerkt aan de Nieuwspagina om iedereen weer op de hoogte te brengen van de leuke nieuwtjes uit de omgeving. Aan het einde van de middag werd nog even snel een douche genomen, want de woensdagavond was gereserveerd voor de jaarlijkse Nieuwjaarsreceptie van bedrijvengroep Niedorp. Dit jaar kwam iedereen samen in “De Vriendschap” in ’t Veld, waar het al zeer vroeg gezellig bedrijvig was. Op deze avond wordt er ook altijd bekend gemaakt wie zich een jaar lang “Ondernemer van het jaar” mag noemen. Maar er gebeurt meer op die avond, want sinds enkele jaren wordt ook de Rabo-Startersprijs uitgereikt. Natuurlijk was ik met mijn fototoestel aanwezig om een paar leuke plaatjes te maken voor de Nieuwspagina. Maar in de loop van het verhaal van de medewerkster van de Rabobank, werd al snel duidelijk dat ondergetekende op het podium moest verschijnen om de prijs dit jaar in ontvangst te mogen nemen. Ik kan zeggen dat ik totaal verrast was en bij het dankwoord dan ook zeer weinig woorden had, normaal gesproken heb ik daar weinig problemen mee. Het geldbedrag dat hier aan is verbonden is natuurlijk mooi meegenomen, maar de waardering voor wat je aan het doen bent is helemaal niet in geld uit te drukken en maakt mij zeer trots. In het bijzonder wil ik één persoon benoemen, die achter de schermen een steun is bij het laten draaien van PeWi’s Nieuwspagina, dat is Wouter Stil van Stil ICT, hij zorgt dat de website altijd in de lucht is. Wouter bedankt voor je steun. Verder wil ik via deze weg iedereen bedanken voor de grote hoeveelheid felicitaties bij het winnen van deze superprijs.

Op zeer jonge leeftijd las ik al de krant, helemaal open gevouwen op de grond, spelde ik in die tijd alle artikelen. In de jaren zeventig kwam daar het bekende dorpsblad in het kleine formaat bij. De Niedorper, een blad dat door iedereen uitgebreid werd uitgeplozen. Toen ik op de M.A.V.O. in winkel zat, heb ik ook nog een aantal jaren het blad mogen bezorgen in het “Plan Dekker” te Winkel, waar toen nog volop nieuwe huizen verrezen en de mensen al in de tuin stonden te wachten tot de bezorger kwam. Als opdracht kregen de bezorgers mee, dat het blad niet voor vrijdag 12.00 uur in de bus mocht worden gedaan bij de huizen, om iedereen een gelijke kans te geven voor de zeer populaire zettertjes. Dat was in de tijd dat vrijwilliger Jo Hos, het blad met vele andere vrijwilligers een enorme positieve impuls heeft gegeven. In de loop der tijd gingen er een aantal dingen veranderen in het blad, zoals bijvoorbeeld het formaat, dat groter werd, maar in de oude versie was er altijd één opvallend detail op de voorpagina te zien, namelijk het lege cirkeltje, waar nog plaats was voor de dorpen ’t Veld en Zijdewind, maar die hielden vast aan het eigen blad “De Heraut”. Zes jaar geleden is het dorpsblad in een iets andere vorm met een aangepaste naam verder gegaan, het verhaal er achter is bij een ieder bekend. Ondergetekende is in het nieuwe blad ook vaste gastschrijver geworden en hoopt op deze manier een bijdrage te kunnen leveren aan het wekelijks verschijnende blad. Met de intrede van de zondagskranten en het Internet, waar ondergetekende ook zeer actief is met zijn Nieuwspagina, heeft het blad een andere functie gekregen binnen de gemeenschap, maar is voor velen nog een vast begrip. Hoe de toekomst er uit zal zien; De tijd zal het leren…..

De maand oktober is al weer bijna twee weken oud en in deze periode van het jaar beginnen de mensen zich steeds meer terug te trekken in de huizen. Door het korten van de dagen en het lengen van de avonden zoekt iedereen zijn heil binnenshuis. Een bijzondere ontwikkeling die elk jaar weer gaande is. Terwijl de buitentemperaturen nog prima zijn, trekken de meeste mensen zich terug in hun veilige ‘hol’’. Het lijkt er soms op dat een groot deel van de mensen in winterslaap gaat, want ook bij activiteiten in de herfst en de winter zijn deze personen niet aanwezig. Ondergetekende heeft zeer veel jaren op een kantoor gewerkt en dan waren de donkere maanden altijd flink afzien, omdat er in het donker naar het werk werd gereden en ook op de terugweg viel de duisternis reeds in. Het daglicht werd dan meestal in het weekend gepakt. Door mijn huidige werk, dat zich het hele jaar veel buiten afspeelt, merk ik, dat ik veel fitter en opgewekter ben. Misschien is het een idee voor mensen die veel binnen werken, om lekker in de avond een rondje te gaan lopen, om toch nog wat frisse lucht te krijgen. Als meer mensen dat gaan doen, kan het ook ’s avond in het donker gezellig druk zijn op straat. Dus dit jaar slaan wij de winterslaap over en komen elkaar wellicht op straat een keer tegen.

Halverwege de vorige eeuw trof de jeugd van Nieuwe Niedorp en Winkel elkaar regelmatig, om een flink robbertje te knokken bij de Gasfabriek aan ’t Hoefje op de grens tussen de rivaliserende dorpen. In die tijd was de strijd tussen de dorpen enorm groot, tegenwoordig is dat heel anders. In de loop der tijd is de strijdbijl begraven en wordt de burenstrijd tegenwoordig alleen nog op een vriendschappelijke manier ter sprake gebracht. Een leuk voorval speelde zich ongeveer 15 jaar geleden af in het Thialf-stadion te Heerenveen, tijdens internationale schaatswedstrijden. Ondergetekende begaf zich met de Winkeler Corsovlag tussen een groep Nieruppers met de bekende gele Floraliavlaggen. Het publiek om ons heen was bang voor een enorme strijd, door de uitspraken die over en weer werden gedaan, maar het liep met een sisser af en het was natuurlijk allemaal een spel onderling. Sinds de eerste huizen op Plan Trambaan zijn gekomen, ontstaan er ook steeds meer gemengde relaties tussen Spreeuwen en Dotten en vrijen de eerder genoemde bloemen-evenementen ook al aardig met elkaar. Of de voetbalverenigingen in de toekomst ook ooit samen een sportcomplex gaan delen blijft nog even de vraag en is misschien net even een stapje te ver, maar de derde helft tijdens de in het verleden gespeelde derby’s waren voor de inwoners van beide dorpen altijd een feest. Mochten de dorpen nu zo verweven raken met elkaar, dan moet er toch eens nagedacht worden over een nieuwe plaatsnaam. Wat dachten jullie van “Groot Winkel”?

In een eerdere column heb ik het al even gehad over een op handen zijnde reünie van de zesde klas uit 1978/1979 van OBS De Zwerm in Winkel. Op 5 april j.l. was het zover. In de aanloop naar de grote dag, waar iedereen elkaar na vele jaren weer ging ontmoeten, werden de leerlingen en leerkrachten op de hoogte gehouden via Nieuwsbrieven, die hen al flink warm maakte voor de bijeenkomst. Het aantal aanmeldingen overtrof de stoutste verwachtingen van de organisatie. Van de 36 uitnodigingen, waren er slechts 5 personen niet aanwezig. De zonnige dag ging al goed van start, de oud- leerlingen begonnen op de parkeerplaats en voor de aangekondigde tijd met de eerste ontmoetingen, om vooral geen tijd te verliezen. Een grote groep had elkaar 25 jaar geleden nog gesproken op de eerste reünie, een andere groep kwam nu voor de eerste keer. Er waren veel oude foto’s, rapporten, poesiealbums, cijferlijsten en schriften te bekijken. Iedereen genoot en sprak met elkaar onder het genot van een hapje en een drankje. Ook werd er natuurlijk nog een groepsfoto gemaakt. Aan het einde van de avond bleek er nog niemand naar huis te willen, want men was nog lang niet uitgepraat. Er is zelfs nog een groepje naar een horecagelegenheid gegaan, om alles uit de avond en nacht te halen. Dit smaakt voor veel mensen naar meer. Er is dan ook afgesproken om over vijf jaar weer bij elkaar te komen. Voor een aantal personen lijkt dit te lang te duren en er gaan dan ook al geruchten over het organiseren van een afterparty voor de liefhebbers, die nog niet genoeg hebben bijgepraat. Dit zal dan een ouderwetse Amerikaanse fuif worden. Altijd leuk een feestje, ondergetekende heeft nooit wat.

Met mijn 47 jaar heb ik al een tas vol ervaring en belevenissen van de afgelopen jaren. In de loop der tijd veranderen er veel dingen. Om een voorbeeld te geven gaan wij terug naar het begin van de jaren tachtig, toen Jack en Johan plaatjes draaiden op de drukbezochte disco in de grote zaal van de Boerderij van toenmalig eigenaar Piet Meester. In die tijd wisten café eigenaren de zaak altijd goed vol te krijgen, omdat het publiek elkaar opzocht en trouw was aan een café eigenaar. Hetzelfde gebeurde bij de Mauritsbar in Nieuwe Niedorp, waar eigenaren Ted Klaver en Ted Beers een gezellige sfeer wisten te creëren en daarmee ook het publiek op avonden dat er geen live-muziek speelde binnen kreeg. Tegenwoordig gaat de jeugd al op jonge leeftijd naar grote feesten in Amsterdam of elders in het land. Het moet steeds groter en extremer, de overtreffende trap is nooit goed genoeg. Wij hebben onze jeugd in een leuke tijd mogen mee maken. Denk eens aan de legendarische weilandfeesten, zoals het Weekendfeest, Julifeest en het Tentfeest, toen kon er op een makkelijke manier een prachtig feest worden gehouden in de open lucht. De omwonenden kregen een uitnodiging en daarmee werd de overlast in de kiem gesmoord. De enkeling die dan niet aanwezig was, lag in bed naar de muziek te luisteren met een glimlach en dacht dan “het klinkt gezellig”. Tegenwoordig belt men meteen de politie als er een klein beetje extra geluid te horen is. Ik wil niet zeggen dat vroeger alles beter was, maar op dit gebied zijn er grote verschillen waar te nemen. Gelukkig blijven de herinneringen bestaan en dat is veel waard.

In 1979 kwam er voor een nieuwe groep pubers een einde aan de basisschooltijd op OBS De Zwerm in Winkel. De leerlingen vlogen uit naar o.a. de M.A.V.O. in Winkel en de L.T.S. in Schagen. Na 10 jaar bedachten enkele oud-leerlingen in 1989, dat het leuk zou zijn, om weer eens bij elkaar te komen met de leerlingen van de zesde klas uit 1979. De organisatoren Hilda, Marco en ondergetekende kwamen in die tijd regelmatig samen, om alles te regelen. De reünie was een enorm succes, een groot aantal oud-leerlingen was aanwezig en ook het onderwijzend personeel van die tijd had de moeite genomen om van de uitnodiging gebruik te maken. Aan het einde van de reünie werd afgesproken om na 10 jaar weer een nieuwe bijeenkomst te houden, dit was een uitspraak die helaas niet werd waar gemaakt. Dus als de organisatoren van weleer samen werden gezien, kwam meestal de vraag wanneer het weer zover was. In Juli van het voorgaande jaar, tijdens de laatste kijkdag op de Zwerm, werd besloten om actie te ondernemen. De oude organisatie is reeds enkele keren bij elkaar geweest en de datum is geprikt. De oud-klasgenoten zullen elkaar in het voorjaar van dit jaar weer ontmoeten, om oude herinneringen op te halen. De eerste reacties zijn zeer positief en enthousiast, dat geeft voor de organisatoren een goed gevoel en daarom kan er nog weer een aantal avonden samen worden vergaderd met het ophalen van oude verhalen. Ook hoopt de organisatie op de aanwezigheid van het onderwijzend personeel van toen, helaas is één leraar, de heer Minnes ons ontvallen die wij zeker zullen missen op de bijeenkomst.

Wij gaan terug naar het jaar 1988. In die tijd was ik werkzaam bij een transportbedrijf in Winkel. Op een dag kwam er een man langs, waar ik toevallig mee aan de praat raakte. Hij organiseerde in Friesland een recordpoging van het langste konvooi van trucks en bussen, en vroeg of het mij wat leek, om er mensen voor warm te maken binnen het bedrijf. Na overleg met de directie mocht ik de collega’s gaan polsen. In totaal werden het 15 wagens die mee gingen rijden. Op vrijdag werden de auto’s gewassen en kon er na enig puzzelen voor alle liefhebbers een plekje gevonden worden in de wagens, die op zaterdagmorgen in alle vroegte vertrokken naar Middenmeer, om daar te verzamelen. Eerst werd nog een rondje gereden door het dorp, om een leuke fotoserie te maken van dit bijzondere evenement. Vanuit Middenmeer werd koers gezet naar Leeuwarden, waar bij de oude Veemarkthallen het verzamelpunt was. Het werd een dag van lang wachten, gelukkig hadden wij een oplegger ingericht als kantine, waar het erg gezellig werd. In de loop van de middag werd er eindelijk gereden en kon het record in de boeken worden gezet. Na afloop werd besloten om onderweg nog samen wat te gaan eten, om de dag af te sluiten. Aangezien ik met de kleinste wagen onder weg was, mocht ik voorop rijden. Vlakbij het wegrestaurant in Zurich ging het goed mis, iedereen nam de afslag naar het wegrestaurant, maar de kleinste wagen ging op weg naar Groningen, gelukkig kwam er na een tiental kilometers een afslag om te keren. Bij aankomst in het wegrestaurant werd er enorm gelachen om dit voorval. Regelmatig komt dit verhaal nog naar voren, als het over organiseren gaat.

Er zijn mensen die altijd op een vaste plaats werken en daardoor over het algemeen minder beleven. Ben je bijvoorbeeld, vertegenwoordiger, chauffeur of postbode, dan beleef je altijd wel wat en heb je op een verjaardag altijd wel iets nieuws te vertellen. Om even bij de postbode te blijven, in het jaar 1999 heb ik een jaar op een postauto gereden. Op een zomerse dag stond ik op het rooster voor een rit in de buitenwijken van Sint Maarten. Na het klaarzoeken van de post, begon ik mijn rit, halverwege de dag kwam ik aan in Sint Maarten, waar ik enkele pakketten moest afleveren op verschillende adressen in de nieuwbouw. Bij het laatste adres aangekomen, belde ik aan, maar er werd niet open gedaan en ik had wel een handtekening nodig. Dus als goede postbode zorg je natuurlijk dat je wel je pakje kwijtraakt en een handtekening ontvang. Dus ging ik achterom en klopte op de poortdeur, er kwam wederom geen reactie en ik opende de deur. Een geheel ontblote vrouw kwam mij tegemoet en ik stamelde ik heb een p p p p p p pakje. De vrouw zei “waar mag ik tekenen” ik was aardig perplex en zei “moet u niet iets aantrekken”,” nee” zei de vrouw “je hebt het nu toch al gezien”. Na ontvangst vertrok ik richting Eenigenburg, maar ik was aardig onder de indruk, want tot op de dag van vandaag weet ik niet dat ik deze weg heb genomen. Nadat ik mijn hele wijk had weggebracht, keerde ik terug op het postsorteercentrum en vertelde mijn belevenis van die dag aan mijn collega’s en die begonnen te lachen en konden zo het huisnummer opnoemen, want dit was meerdere collega’s al overkomen. Zo beleef je wel eens wat onderweg.

We gaan terug naar een vrijdag voor het Pinksterweekend in begin jaren ’80. Vader Jaap en ondergetekende waren bezig met het klaarmaken van een gierbus op een fiets, want luilak was aanstaande. Met een blik, een touw, een spijker en petroleum kan er dan een prachtig geluid worden geproduceerd. Na deze klus werd al vroeg in de avond het bed opgezocht want de wekker stond op 4.00 uur in de morgen. Ver voor de wekker was ik al wakker en trok zachtjes mijn kleren aan en ging naar het fietsenschuurtje, om mijn fiets te pakken. Door de stille nacht klonk het enorme kabaal van de gierbus bij de geringste aanraking, resultaat was dat de nieuwe buurman het dakraam open deed en naar mij riep dat ik even normaal moest doen en het raam sloot weer. Na een paar minuten denken, dacht ik op een rustige manier te kunnen vertrekken, maar ook deze keer hield de gierbus zich niet stil en ging wederom het raam open. De buurman was nu iets bozer en zei dat ik stil moest doen als ik uit de kroeg kwam. Ik stotterde dat ik net uit bed kwam, maar dat hoorde de buurman niet meer. Later op de dag kwam de buurman aan de deur en verontschuldigde zich voor het voorval van de nacht, hij was namelijk niet op de hoogte van de traditie die luilak heet en dacht dat ik uit het café kwam in verband met de kermis. Gelukkig kunnen wij jaren later nog steeds hard lachen om deze miscommunicatie.

In het voorjaar is er voor veel mensen één dag die altijd speciaal vrij gehouden wordt. De Schager Paasveetentoonstelling. Altijd op de woensdag, tien dagen voor de paasdagen. Niet alleen de slagers en agrariërs leven naar deze dag toe, maar ook de vele jongeren hebben deze datum al maanden in hun agenda staan. Dan zijn er nog de vrijgezellen, die deze dag proberen aan te grijpen, om hun liefde van hun leven te vinden, deze datum hebben deze personen dan ook met een dikke rode cirkel op de kalender gezet. Begin jaren negentig had ondergetekende een collega uit het zuiden van de Provincie, die nog nooit van de Paasvee had gehoord, maar door de mooie verhalen er wel warm voor liep, hij kon helaas geen vrij krijgen, maar wilde wel heen. Toen de tijd was gekomen, om richting Schagen te gaan, stond hij op de parkeerplaats bij de auto van ondergetekende om toch stiekem mee te gaan. Aangekomen op de Markt, werd hij al snel gegrepen door de gezellige sfeer en komt heden ten dage nog jaarlijks op dit gezellige feest. Er wordt nooit een afspraak gemaakt van te voren, maar toch weten wij elkaar altijd wel ergens te vinden tussen de drukke mensenmassa. Het is altijd verstandig om niet alleen de Paasveedag een vrije dag te nemen, maar ook “The day after”, want menig persoon zal wel even moeten bijtanken na de zware lange feestdag. Volgend jaar is de datum 9 april en is nu reeds in de agenda gezet!

Voor mijn Nieuwspagina ben ik regelmatig op pad en kom op verschillende plaatsen, zo loop ik de ene dag in een school en zo ben ik weer bij een jubilaris, een biljartwedstrijd of een muziekuitvoering. Enkele weken geleden bracht ik een bezoek aan Arie S. in Winkel. Hij had contact met mij opgenomen, want een speciale oldtimer waar hij al maanden aan had gewerkt met een groepje vrijwilligers, zou die dag naar buiten gaan voor een eerste proefrit. Kleinzoon Geert was samen met opa Arie druk bezig met de voorbereidingen voor de rit, toen ik binnen stapte. Na het starten van de auto klonk er een euforisch gejuich, want het was gelukt. Toen werd het eerste rondje gereden en dat ging goed. Halverwege het tweede rondje stopte de auto er mee, met hulp van toegesnelde buurtbewoners, die zorgden voor het juiste gereedschap, kreeg de rit een vervolg. Daarna werd nog even gemeten of de auto de juiste snelheid behaalde, bij terugkomst had Arie een grijns van oor tot oor en de tranen in zijn ogen. De grijns kwam door het feit dat alles goed verlopen was en de tranen omdat er geen ramen in de truck in aanbouw zaten en de vrieskou het erg fris maakte in de cabine, waar Arie zonder jas in zat. Zijn vrouw Trudy hoorde het verhaal aan en schudde met haar hoofd en dacht bij zich zelf “zelfs op deze leeftijd blijft het een kwajongen”. De belevenissen en de verschillende ontmoetingen maken het leven van de “Razende Reporter” extra leuk!

Voor de start van het vernieuwde “ Niedorper Weekblad” kreeg ik het verzoek, of ik vaste columnist wilde worden voor dit blad. Mijn naam was ter tafel gekomen naar aanleiding van de leuke stukjes op mijn Nieuwspagina, aldus één van de bestuursleden. Over de vraag hoefde ik niet lang na te denken en heb de taak met beide handen aangepakt. We schrijven per toerbeurt met een groep andere columnisten, dus zoveel keer is het nu ook weer niet per jaar. Aan het begin ging ik er echt voor zitten om een leuk verhaal te maken, tegenwoordig, loop ik zomaar ergens en dan moet ik snel iets hebben om het in op te schrijven of in te tikken, anders zijn de leuke zinnen net weg. Zo ligt er ook vaak pen en papier naast mijn bed, als ik onverwachts een leuke ingeving heb, die ik zeker niet wil vergeten. In de tijd van het “post lopen”, begon het te borrelen aan het begin van de wijk en aan het einde van mijn ronde kon ik het complete verhaal zo aan het papier toe vertrouwen. Bij enkele columns heb ik zeer veel reacties gekregen, zoals bijvoorbeeld die over het groeten en zwaaien, onderweg werd ik er dan ook regelmatig voor aan gehouden. Dit keer niet echt een column over een gebeurtenis, maar meer een stukje achtergrondinformatie, hoe die 250 woorden tot stand komen. Ik hoop deze plaats nog lang te mogen vullen met mijn verhalen en belevenissen.

Heel veel mensen hebben een hobby. Wat is eigenlijk een hobby? In het woordenboek is het volgende te vinden: “Onder een hobby wordt in het algemeen een ontspannende activiteit verstaan die men in zijn vrije tijd uitoefent en die men graag doet, meestal met als doel om iets tot stand te brengen.” Een hobby kan dus een sport beoefenen zijn, een muziekinstrument bespelen, maar ook het verzamelen van attributen. Een hobby kan in de loop der jaren ook overslaan naar een passie, waarbij men nog fanatieker zijn hobby gaat beoefenen, in sommige gevallen slaat het de verkeerde kant op en wordt het een obsessie. Ondergetekende begon jaren geleden toevallig met zijn hobby, het maken van een Nieuwsbrief, deze hobby werd ook een passie en is nu werk geworden, mooier kan je het toch niet hebben. Een ander voorbeeld van een hobby is het maken van een corsowagen. Voor een kleine groep mensen in het dorp is het meer dan een hobby en kan men rustig van passie spreken. Als de maand mei is geweest, begint het bij deze mensen heel erg te kriebelen en wil men al weer aan de slag. Zoals men dan ook over het corso spreekt, het is bijna “heilig” en veel dingen moeten er voor wijken. Maar als de corso zondag tot een goed einde is gekomen met een stralend zonnetje, dan kijken de mensen met een passie voor dit evenement met een brede grijns terug op de slopende bouwweken, maar hebben het er wel voor over gehad. Alle bouwers veel succes met de laatste loodjes….

Er zijn dingen die geven je positieve energie, maar er zijn ook dingen die je leegzuigen via negatieve energie. Een evenement dat zeker positieve energie geeft is het Indian Summer Festival in het recreatiegebied Geestmerambacht te Langedijk. Elk jaar in juni komen daar vele duizenden mensen samen om er die dag een geweldig feest van te maken met bands en dj’s op diverse podia. Dit jaar ging ondergetekende op pad met een groepje vanuit Winkel. In de auto onderweg naar het festival begon de positieve energie al te stromen, want bij het instappen van de eerste persoon was het meteen feest. Bij aankomst moest er gewacht worden in een lange rij, maar omdat er een zeer relaxte sfeer hing, had niemand haast en vond iedereen het prima, mede door het prachtige weer werd het een topdag met een gouden randje. Op dit festival praat je met mensen die je misschien nooit meer zal spreken, maar dat maakt het wel bijzonder. Door de geweldige muziek kan ook bijna niemand stil blijven staan en wordt er uitgebreid gedanst, ondergetekende wist dat acht uur lang vol te houden, zonder enige vorm van pepmiddelen. Na ruim twaalf uur aanwezig te zijn geweest werd het tijd om huiswaarts te keren met een zeer goed gevoel. Helaas wist niet iedereen van de bezoekers het positieve gevoel vast te houden, want bij het vertrek op het parkeerterrein vonden veel autobezitters het nodig voor te dringen in de rij wachtenden auto’s. Helaas is een positief gevoel niet langdurig voor iedereen weggelegd. Via deze weg wil ik mijn mede-feestgangers bedanken voor de zeer gezellige dag.