Voor de start van het vernieuwde “ Niedorper Weekblad” kreeg ik het verzoek, of ik vaste columnist wilde worden voor dit blad. Mijn naam was ter tafel gekomen naar aanleiding van de leuke stukjes op mijn Nieuwspagina, aldus één van de bestuursleden. Over de vraag hoefde ik niet lang na te denken en heb de taak met beide handen aangepakt. We schrijven per toerbeurt met een groep andere columnisten, dus zoveel keer is het nu ook weer niet per jaar. Aan het begin ging ik er echt voor zitten om een leuk verhaal te maken, tegenwoordig, loop ik zomaar ergens en dan moet ik snel iets hebben om het in op te schrijven of in te tikken, anders zijn de leuke zinnen net weg. Zo ligt er ook vaak pen en papier naast mijn bed, als ik onverwachts een leuke ingeving heb, die ik zeker niet wil vergeten. In de tijd van het “post lopen”, begon het te borrelen aan het begin van de wijk en aan het einde van mijn ronde kon ik het complete verhaal zo aan het papier toe vertrouwen. Bij enkele columns heb ik zeer veel reacties gekregen, zoals bijvoorbeeld die over het groeten en zwaaien, onderweg werd ik er dan ook regelmatig voor aan gehouden. Dit keer niet echt een column over een gebeurtenis, maar meer een stukje achtergrondinformatie, hoe die 250 woorden tot stand komen. Ik hoop deze plaats nog lang te mogen vullen met mijn verhalen en belevenissen.